دانشگاه قم
چکیده: (132 مشاهده)
زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر شناسایی و اولویت‌بندی شاخص‌های ارزیابی قابلیت‌های دسترس‌پذیری محیط تعامل در سامانه‌های آموزش مجازی است.
روش پژوهش: در مرحله اول تحقیق، برای شناسایی شاخص‌های ارزیابی از شاخص‌های مندرج در ایزو 9241، سیاهه‌ای بومی‌سازی‌شده منطبق با سامانه های آموزش مجازی در داخل کشور تهیه شد. سپس با بهره گیری از روش دلفی فازی و نظرات خبرگان از نظام آموزش عالی کشور، شاخص های شناسایی شده، تعدیل و نهایی شدند. در مرحله بعد این شاخص‌ها با استفاده از روش BWM از دیدگاه صاحب نظران حوزه دسترس‌پذیری سامانه های آموزشی و یادگیری الکترونیکی اولویت‌بندی و میزان اهمیت آن‌ها مشخص شد.
یافته‌ها: چارچوب نهایی شاخص‌های ارزیابی قابلیت‌های دسترس‌پذیری محیط تعامل (رابط کاربری) سامانه‌های آموزش مجازی در چهار شاخص کلی (رهنمودهای عمومی و ملزومات، ورودی‌ها، خروجی‌ها، خدمات پشتیبانی، کمک و مستند سازی آنلاین) و با 24 زیرشاخص تدوین و اولویت‌بندی شد. بدین منظور از نرم‌افزار لینگو استفاده شد. براساس یافته‌های پژوهش مولفه"سازگاری با فناوری‌های دسترس پذیرساز" رتبه اول را در بین تمامی زیر شاخص‌ها کسب کرد. مولفه "مستندسازی آنلاین" رتبه دوم و "تنظیم سطوح دسترس‌پذیری" رتبه سوم را کسب کردند. آخرین رتبه نیز (رتبه 24) به "دوربین" تعلق گرفت.
نتیجه‌گیری: اتفاق نظری در مورد چارچوب استاندارد برای ارزیابی قابلیت دسترس‌پذیری سامانه‌های آموزش مجازی وجود ندارد. با مرور تحقیقات انجام شده در این حوزه، خلأ تحقیقاتی در زمینه عدم شناسایی همه جانبه و ارائه تصویر کلی و منسجم جهت ارزیابی دسترس‌پذیری محیط تعامل در سامانه‌های آموزش مجازی دیده شد و این نتیجه حاصل شد که برای بهبود استفاده از سامانه‌های آموزش مجازی شناسایی و اولویت بندی عوامل مرتبط با ارزیابی قابلیت دسترس‌پذیری سامانه‌های آموزش مجازی ضروری است. از نوآوری مقاله حاضر، ارائه چارچوبی جامع برای شناسایی و اولویت‌بندی شاخص‌های ارزیابی دسترس‌پذیری محیط تعاملی در سامانه‌های آموزش مجازی به صورت بومی شده برای کشور است. سرعت اینترنت در ایران بالا نیست و روشن کردن دوربین در زمان برگزاری کلاس‌های مجازی به علت حجم بالای اینترنتی که مصرف می‌کند باعث قطع اتصال و ارتباط فی مابین است. جامعه آماری پژوهش به این حقیقت واقف بوده‌اند، به همین خاطر با توجه به شرایط موجود کمترین وزن را به این شاخص اختصاص دادند
روش پژوهش: در مرحله اول تحقیق، برای شناسایی شاخص‌های ارزیابی از شاخص‌های مندرج در ایزو 9241، سیاهه‌ای بومی‌سازی‌شده منطبق با سامانه های آموزش مجازی در داخل کشور تهیه شد. سپس با بهره گیری از روش دلفی فازی و نظرات خبرگان از نظام آموزش عالی کشور، شاخص های شناسایی شده، تعدیل و نهایی شدند. در مرحله بعد این شاخص‌ها با استفاده از روش BWM از دیدگاه صاحب نظران حوزه دسترس‌پذیری سامانه های آموزشی و یادگیری الکترونیکی اولویت‌بندی و میزان اهمیت آن‌ها مشخص شد.
یافته‌ها: چارچوب نهایی شاخص‌های ارزیابی قابلیت‌های دسترس‌پذیری محیط تعامل (رابط کاربری) سامانه‌های آموزش مجازی در چهار شاخص کلی (رهنمودهای عمومی و ملزومات، ورودی‌ها، خروجی‌ها، خدمات پشتیبانی، کمک و مستند سازی آنلاین) و با 24 زیرشاخص تدوین و اولویت‌بندی شد. بدین منظور از نرم‌افزار لینگو استفاده شد. براساس یافته‌های پژوهش مولفه"سازگاری با فناوری‌های دسترس پذیرساز" رتبه اول را در بین تمامی زیر شاخص‌ها کسب کرد. مولفه "مستندسازی آنلاین" رتبه دوم و "تنظیم سطوح دسترس‌پذیری" رتبه سوم را کسب کردند. آخرین رتبه نیز (رتبه 24) به "دوربین" تعلق گرفت.
نتیجه‌گیری: اتفاق نظری در مورد چارچوب استاندارد برای ارزیابی قابلیت دسترس‌پذیری سامانه‌های آموزش مجازی وجود ندارد. با مرور تحقیقات انجام شده در این حوزه، خلأ تحقیقاتی در زمینه عدم شناسایی همه جانبه و ارائه تصویر کلی و منسجم جهت ارزیابی دسترس‌پذیری محیط تعامل در سامانه‌های آموزش مجازی دیده شد و این نتیجه حاصل شد که برای بهبود استفاده از سامانه‌های آموزش مجازی شناسایی و اولویت بندی عوامل مرتبط با ارزیابی قابلیت دسترس‌پذیری سامانه‌های آموزش مجازی ضروری است. از نوآوری مقاله حاضر، ارائه چارچوبی جامع برای شناسایی و اولویت‌بندی شاخص‌های ارزیابی دسترس‌پذیری محیط تعاملی در سامانه‌های آموزش مجازی به صورت بومی شده برای کشور است. سرعت اینترنت در ایران بالا نیست و روشن کردن دوربین در زمان برگزاری کلاس‌های مجازی به علت حجم بالای اینترنتی که مصرف می‌کند باعث قطع اتصال و ارتباط فی مابین است. جامعه آماری پژوهش به این حقیقت واقف بوده‌اند، به همین خاطر با توجه به شرایط موجود کمترین وزن را به این شاخص اختصاص دادند
واژه‌های کلیدی: دسترس‌پذیری، دلفی فازی، رابط‌کاربری، روش بهترین بدترین، سامانه آموزش مجازی، محیط تعامل.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
| بازنشر اطلاعات | |
| | این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
